بررسی مشخصات بالینی و آزمایشگاهی و پاسخ به درمان در کودکان مبتلا به استئومیلیت حاد

زمینه و هدف: استئومیلیت حاد یکی از اورژانس های طب اطفال می باشد که تأخیر در تشخیص و درمان مناسب می تواند منجر به عواقب ناگواری برای بیمار شود. از آنجایی که توجه به نکات تشخیصی و درمانی پرونده بیماران بستری شده می تواند سبب جلوگیری از اشتباهات تشخیصی و درمان های نادرست شود، بنابراین پژوهش کنونی با هدف بررسی مشخصات بالینی و آزمایشگاهی و پاسخ به درمان در کودکان مبتلا به استئومیلیت حاد انجام گردید. روش بررسی: در این پژوهش مقطعی گذشته نگر، 54 بیمار 15 روزه تا 15 ساله که طی سال های 1375 تا 1388 با تشخیص استئومیلیت حاد در بخش کودکان بیمارستان امام خمینی (ره) بستری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران با کمبود داده های پرونده از مطالعه خارج شده و در مجموع 54 کودک وارد این مطالعه شدند. پرسش نامه ای شامل نشانه های بالینی، یافته های پاراکلینیک و پاسخ به درمان توسط مجری طرح از پرونده بیماران تکمیل گردید. یافته ها: به طور کلی 35 نفر از کودکان پسر و 19 نفر دختر بودند. در این پژوهش شایع ترین علامت درد و شایع ترین نشانه تورم بود که به ترتیب در 25 و 48 نفر دیده شد. مقایسه فراوانی تب در میان دو گروه سنی کمتر از دو سال و 15-2 سال نشان دهنده اختلاف آماری معنادار بین آن ها بود (3/%14 در مقابل 8/84%) (001/0p=). شایع ترین ارگانیسم جدا شده استافیلوکوک اورئوس (5/%73) بود. متوسط طول مدت درمان با آنتی بیوتیک داخل وریدی 1/28 روز بود. نتیجه گیری: بیش از نیمی از کودکان مبتلا به استئومیلیت حاد به درمان با آنتی بیوتیک پاسخ نداده و نیاز به عمل جراحی پیدا کردند.